Η Ταινία της Εβδομάδας

Οκτώ ξένα μεταξύ τους άτομα, τα επτά αποτελούμενα από μισθοφόρους και στρατιωτικούς των ειδικών δυνάμεων μέχρι κατάδικους, νονούς μεξικανικών καρτέλ ναρκωτικών και μέλη της Yakuza ενώ το όγδοο ένας κοινός γιατρός, πέφτουν κυριολεκτικά από τον ουρανό πάνω στην επιφάνεια μιας φαινομενικά άγνωστης ζούγκλας. Εκεί, αφού ανασυνταχτούν και συνέλθουν από το αρχικό σοκ, θα διαπιστώσουν έντρομοι ότι οι ίδιοι αποτελούν τα 'θηράματα' σε ένα τεράστιο προσομοιωτή κυνηγιού που λαμβάνει χώρα μέσα στη πυκνή ζούγκλα. Απέναντι τους στη θέση του 'κυνηγού', θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα τεχνολογικά ανώτερο εξωγήινο πλάσμα, πιο επικίνδυνο από οποιονδήποτε εχθρό έχουν αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα.
Έχουν περάσει 23 σχεδόν χρόνια από τότε που ο Arnold Schwarzenegger φώναζε 'get to da choppa' και ένα από τα πιο διάσημα κινηματογραφικά 'τέρατα' συστηνόταν σε ένα κοινό διψασμένο για εξωτικά μέρη, εξωγήινους πολιτισμούς, camp παλιομοδίτικους διαλόγους και old school δράση. Το cult «Predator» του John McTiernan σήμερα κοσμεί αρκετές λίστες των σπουδαιότερων περιπετειών που έχουν γυριστεί, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους φίλους του ανόθευτου και καθαρόαιμου Sci-Fi. Στο μεσοδιάστημα που ακολούθησε ενίσχυσε την cult επιτυχία του με μια σειρά από comics, videogames, βιβλία κτλ, αλλά διακινδύνεψε παράλληλα την θέση του στην Sci-Fi ιστορία με ένα μετριότατο sequel το 1991 και δυο ανεκδιήγητα κινηματογραφικά crossovers με το έτερο μεγάλο εξωγήινο τέρας του Ridley Scott, το Alien.
Ο Robert Rodriguez («Desperado», «Sin City»), δηλωμένος φαν της ταινίας του 1987, 'μαγείρευε' χρόνια ένα sequel μακριά από το απογοητευτικό «Predator 2». Εν έτη 2010, με τον Nimrod Antal στη σκηνοθεσία και τον ίδιο στη παραγωγή, δηλώνει έτοιμος να δώσει 'την σωστή συνέχεια', ονομάζοντας το έργο «Predators», ως φόρο τιμής στην επιτυχημένη συνέχεια του «Alien», το «Aliens» του James Cameron.
Η ταινία δείχνει τις προθέσεις από την αρχή περνώντας στη δράση από το πρώτο κιόλας λεπτό, ενώ ακολουθεί πιστά τη συνταγή ενός σωστού b-movie: χάρτινοι χαρακτήρες, απλοϊκό σενάριο και περιορισμένα -β' διαλογής- οπτικά εφέ. Στα πλεονεκτήματα της ταινίας συγκαταλέγονται -nerd alert-, οι πάμπολλες αναφορές στο αρχικό film, η μουσική που πατάει πάνω στο αρχικό score του Alan Sylvestri, o πετυχημένος σχεδιασμός των νέων Predators-εξαιρουμένων των κακόγουστων 'σκυλιών' τους-, το ικανοποιητικό επίπεδο splatter και η τελική μάχη που αποτείνει τον δικό της tribute στην αντίστοιχη μάχη του 'Governator' πριν 23 χρόνια.
Όμως το b-movie δεν είναι κάτι που δημιουργείται με δουλειά και προγραμματισμό, αλλά προκύπτει αβίαστα και φυσικά, αποτέλεσμα περιορισμένων πόρων, έμπνευσης και επιλογών της παραγωγής. Στο «Predators» επιλέγεται σκόπιμα να ακολουθηθεί ένα τέτοιο μονοπάτι, το οποίο ο Antal και οι σεναριογράφοι του δυσκολεύονται να 'περπατήσουν'. Το κεντρικό, γεμάτο αρκετά κενά, story σύντομα ξεφουσκώνει και κουράζει, ενώ παρά την ύπαρξη αρκετών εμπνευσμένων και καλοστημένων σκηνών δράσης, η ταινία οδηγείται σταδιακά στην ανεγκέφαλη κλισέ σύγχρονη ρουτινιάρικη περιπέτεια. Έτσι καταλήγουμε αυθόρμητα στην μεγαλύτερη αδυναμία του έργου, στο ότι δυστυχώς σε ελάχιστες περιπτώσεις νιώθει κάποιος την αγωνία ή την αδρεναλίνη του πρώτου «Predator». Σε αυτό συμβάλλει και ο ίδιος ο, ελαφρώς απογοητευτικός και 'λίγος', χαρακτήρας του Predator, που αποτελεί μια αρκετά υποβαθμισμένη εκδοχή από αυτόν της αρχικής ταινίας.
Το cast δίνει φιλότιμες μάχες με το χάρτινο background του για ικανοποιητικές ερμηνείες-δίχως όμως να παίρνει κανείς τον χρόνο ή τις οδηγίες από το σενάριο ώστε να φτιάξει έναν χαρακτήρα αντίστοιχης δυναμικής με κάποιον από το αρχικό έργο-, ενώ ο Adrien Brody, αν και προσπαθεί δεν καταφέρνει να διώξει την ανάμνηση του γιγαντόσωμου Αυστριακού προκάτοχού του. Τρανταχτή παραφωνία ο Laurence Fishburne, σε μια αχρείαστη και εκνευριστική cameo εμφάνιση.
Το «Predators» δεν είναι άσχημη ταινία, είναι ένα ψυχαγωγικό mindless δίωρο ανώτερο από τα απαράδεκτα crossovers με το Alien και αρκετά καλύτερο του «Predator 2». Υπάρχει θέληση αλλά στην τελική προσπάθεια το πράγμα στραβώνει. Ίσως με τον Rodriguez πίσω από την κάμερα να είχαμε μια καλύτερη εξέλιξη, όμως αυτό το sequel στηρίζεται περισσότερο στην εκμετάλλευση-με την καλή έννοια- της φήμης της αρχικής ταινίας, λησμονώντας να πατήσει στα δικά του πόδια.