η ταινία της Εβδομάδας

Ο Uxbal (Javier Bardem) μαθαίνει πως έχει καρκίνο και πως του απομένουν μόνο 2 μήνες ζωής. Αποφασίζει προτού φύγει, να βάλει σε τάξη το χάος της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του αυτής, περιπλανιέται στις φτωχογειτονιές και στον υπόκοσμο της Βαρκελώνης, ανάμεσα σε μετανάστες, συμμορίες και εμπόρους ναρκωτικών.

Ο Uxbal έχει την ατυχία να είναι ήρωας του Inarittu. Αυτό σημαίνει ότι θα τον βρούνε χίλιες, μύριες συμφορές. Μέρα καλή δεν πρόκειται να δει... και δεν βλέπει! Στα 147 λεπτά που διαρκεί το φιλμ του συμβαίνουν τόσα πολλά, που ειλικρινά αν κάποια στιγμή έβγαινε από το σπίτι του και του έπεφτε ένα πιάνο στο κεφάλι δε θα μας έκανε εντύπωση καμία! Και οι υπόλοιποι όμως χαρακτήρες του φιλμ δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Καθένας τους κι από μια δυσκολία, κάθε χαρακτήρας και καημός, κάθε καημός και δάκρυ. Μερικοί από αυτούς δε θα μείνουν όρθιοι μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Μερικοί είπαμε; Γράψτε οι περισσότεροι. Το body count του «Biutiful» κοντράρει στα ίσια εκείνο του «The Expendables»!

Το ζήτημα είναι ποιόν απώτερο στόχο εξυπηρετεί αυτή η σώρευση βασάνων. Φοβόμαστε κανένα. Απλώς ο Inarittu παρασύρεται από την γοητεία της... δυστυχίας και της μιζέριας και καταφεύγει για ακόμα μια φορά σε μια άκρως φαταλιστική θεώρηση του σύμπαντος, όπου η λύτρωση έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος αποδεχτεί την θνητότητά του. To μόνο που άλλαξε από την διακοπή στη συνεργασία του με τον Guillermo Arriaga συνοψίζεται στην εγκατάλειψη της κατακερματισμένης αφήγησης για χάρη μιας πιο στρωτής, καθώς και στον παραγκωνισμό της συνήθους θεματικής περί καθολικού δεσμού και αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρωπίνων πλασμάτων.

Το κρίμα της υπόθεσης είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν χαρισματικό τεχνίτη (και πραγματικά ως κατασκευή το «Biutiful» δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι, ενώ η σκηνή στο νυχτερινό κλαμπ είναι ένα μίνι αριστούργημα) με αποδεδειγμένες ικανότητες στη διεύθυνση ηθοποιών (εδώ αποσπά την σπουδαιότερη πιθανότατα ερμηνεία του Javier Bardem, μια σωματική, άκρως ισορροπημένη ερμηνεία, που λειτουργεί ευεργετικά για το φιλμ σε στιγμές που η σοβαρότητα κινδυνεύει να χαθεί) , που επιμένει στο ίδιο καταθλιπτικό, συναισθηματικά εκβιαστικό κι 'αγέλαστο' σινεμά. Κι αν η αλλαγή ρότας προηγουμένως ήταν απλά ευπρόσδεκτη, τώρα είναι επιβεβλημένη, αν δε θέλουμε να περάσουμε στο στάδιο της ακούσιας αυτοπαρωδίας...