η ταινία της Εβδομάδας

Ο Dean και η Cindy δεν είναι μεγάλοι σε ηλικία, ωστόσο, αν και μόλις τριαντάρηδες, δείχνουν ήδη γερασμένοι. Παραιτημένοι από τη σχέση τους, από την αγάπη τους, από τη ζωή. Εκείνη, γλυκιά και όμορφη μα πάντα ατημέλητη και κουρασμένη, δουλεύει σ' ένα νοσοκομείο χωρίς σημαντικές ιατρικές αρμοδιότητες. Εκείνος, κάποτε σίγουρα γοητευτικός, μα που έχει πλέον βαριεστημένα αφήσει τον εαυτό του να κατρακυλήσει, βγάζει τα προς το ζην μπογιατίζοντας σπίτια -η μόνη δουλειά που του επιτρέπει να πίνει μπύρες πριν καλά-καλά ξεκινήσει την εργάσιμη μέρα. Ζουν σ' ένα μοναχικό, μάλλον φτωχικό σπίτι έξω από τη Νέα Υόρκη, σαν ξένοι κάτω από την ίδια στέγη, μεγαλώνοντας την 5χρονη κόρη τους.

Βυθισμένοι και απορροφημένοι καθώς είμαστε στη ρουτινιασμένη, αβάσταχτα μουντή και άδεια καθημερινότητά τους, μας ξενίζει η πρώτη κινηματογραφική βουτιά στο παρελθόν τους. Είναι μόλις λίγα χρόνια πριν, μα μοιάζει σαν να βλέπουμε το παρελθόν δυο ολότελα διαφορετικών ανθρώπων: ένα παρελθόν ζωγραφισμένο με απαλά, φωτεινά χρώματα που η γκρίζα καθημερινότητα δεν έχει ακόμα αγγίξει. Πρώτα συναντούμε εκείνον, απερίγραπτα όμορφο και ανέμελο, γεμάτο ζωντάνια και ελπίδες να ψάχνει για δουλειά. Κι ύστερα βλέπουμε εκείνη, ακόμα μαθήτρια, ανεπιτήδευτα όμορφη και γεμάτη σιγουριά για το μέλλον της, τις σπουδές της και την ιατρική. Και παρακολουθούμε, χαμογελώντας ασυναίσθητα, τη μοιραία διαδρομή του ενός προς τον άλλον, μια διαδρομή τόσο φυσική και ταιριαστή, που όλα τα εμπόδια που εμφανίζονται στην πορεία τους μοιάζουν μικρά μπροστά στην χημεία τους. Και παρασυρόμαστε μαζί τους, χαμογελώντας χαζά, παρακούγοντας τη φωνή της λογικής, κι αφηνόμαστε κι εμείς στη ρομαντική επιμονή του Dean, στο παιχνιδιάρικο φλερτ τους, στην μοιραία παράδοση της Cindy, στο ελπιδοφόρο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής. Και καθώς ακούμε τον Dean να της τραγουδά στον έρημο δρόμο το (τόσο σπαρακτικά συμβολικό) "You always hurt the one you love", και την βλέπουμε να χορεύει άτσαλα στο τραγούδι του, την πατάμε κι εμείς σαν ερωτευμένοι πρωτάρηδες, σαν να μην ξέρουμε εξαρχής το τέλος της ιστορίας, σαν να μην έχουμε ήδη δει την κατάντια της σχέσης τους, σαν μην ήμασταν μάρτυρες της επίπονα γκρίζας κατάληξής της.

Κι αυτό ακριβώς είναι που σε διαλύει στο «Blue Valentine»: Που δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις αν η αγάπη τους ξεθύμανε πριν ακόμα ξεκινήσει ή αν πέθανε στην πορεία. Και γιατί συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν όχι γιατί κάποιος φταίει, αλλά γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι ακούγοντας το "You and Me" των Penny and the Quarters που με τόσο ενθουσιασμό ο Dean βιάστηκε να βαφτίσει 'το τραγούδι τους', θυμάσαι όλα τα τραγούδια που ήταν κάποτε 'μας' και τώρα μαζεύουν σκόνη σε κάποιο συρτάρι των αναμνήσεων. Και καταλαβαίνεις ότι το «Blue Valentine» είναι αληθινό, όχι γιατί περιγράφει ωμά κι επίπονα το τέλος μιας σχέσης, αλλά γιατί χώρεσε μαζί και την αρχή της.