βοήθεια μίας παλιάς καραβάνας, του Gordon Gekko (Michael Douglas). Ο Jake, που διατηρεί δεσμό με τη Winnie (Carey Mulligan), κόρη του Gekko, δε γνωρίζει ότι ο σύμμαχος που ψάχνει είναι ένας ιδιοφυής αλλά κυνικός μπάσταρδος. Αλλά, ούτως ή άλλως, στον κόσμο του χρηματιστηρίου, δεν υπάρχουν άγγελοι.
‘Money is a bitch that never sleeps'. Αυτή είναι η ακριβής φράση του ο Gekko στην ταινία, από την οποία δανείζεται ο πιο ευπρεπής τίτλος. Το άτυπο sequel του κλασσικού «Wall Street», υπογράφει ξανά ο Oliver Stone. Ο Αμερικανός δημιουργός που έχει γυρίσει ταινίες-σταθμούς όπως τα «Platoon» και «Born On The Fourth Of July», εμφανίζει τα τελευταία χρόνια ξεκάθαρα σημάδια μετάλλαξης. Και δεν αναφερόμαστε στη σκηνοθετική του μαεστρία, αλλά στην απροκάλυπτη ιδεολογική του οπισθοδρόμηση. Ύστερα από το ανεκδιήγητο «World Trade Center» που γέλασε κι ο κάθε πικραμένος, μα και από το έξυπνα πλασαρισμένο συγχωροχάρτι στον George W. Bush μέσω του «W.», o Stone επιστρέφει δείχνοντας ότι έχει πλέον αμβλύνει εμφανώς την δριμύτητα της γραφής του. Ίσως φταίνε και τα χρόνια που πέρασαν, τα οποία συνήθως μαλακώνουν τον άνθρωπο.
Στο «Wall Street: Money That Never Sleeps», ο Shia LaBeouf αποτελεί το αντίστοιχο του χαρακτήρα του Charlie Sheen. Οι παλιές καραβάνες (Douglas, Langella, Brolin) έχουν τη στόφα να παίξουν με την επιβλητικότητα και την εμπειρία τους, με τον πρώτο να επιστρέφει στο ρόλο που του χάρισε το Oscar. Ο δυναμισμός της πλοκής πηγάζει από τα αληθινά γεγονότα που την εμπνέουν, δικαιολογώντας έτσι και τη λογική του sequel. Να σημειωθεί, επίσης, ότι ο σεναριογράφος Allan Loeb τυγχάνει να είναι και πτυχιούχος χρηματιστής.
Στον βετεράνο σκηνοθέτη αναγνωρίζεται ότι προσπαθεί αν μη τι άλλο να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Με την εποχή πλέον να έχει γίνει ασύλληπτα πιο γρήγορη εν σχέσει με τα 80's, τα απλώς γρήγορα cuts δεν αρκούν για να αποδώσουν τον οργασμό των εξελίξεων στα σύγχρονα χρηματιστηριακά γραφεία. Έτσι, τα split-screens εδώ δίνουν και παίρνουν, ώστε να προστατευτούν κι οι θεατές από ένα μοντάζ που θα αύξανε τον κίνδυνο επιληψίας. Οι ρυθμοί κατά διαστήματα είναι φρενήρεις, με το χρήμα και τις εξελίξεις όχι απλά να μην κοιμούνται ποτέ, αλλά να τρέχουν ακατάπαυστα. Το φρένο μπαίνει όμως από το ψυχαναγκαστικά φορεμένο love-story, που δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από την υπερθεμάτιση του ‘καλού' LaBeouf.
Η νέα ταινία του Stone αδυνατεί να ξεφύγει από το μέσο όρο κυρίως λόγω του δραματουργικού περιορισμού στον οποίο υπόκεινται οι ήρωες της. Τα παιχνίδια τακτικής ταλαντούχων ανδρών με υπερτροφική εγωπάθεια δεν αρκούν για να προσδώσουν το απαιτούμενο βάθος στο εγχείρημα. Και τουλάχιστον μέχρι σήμερα, καλός Stone χωρίς λεπτοδουλεμένους χαρακτήρες δεν έχει εμφανιστεί. Παρόλα αυτά, το ‘Wall Street 2' παραμένει μία καλογυρισμένη κοινωνική περιπέτεια πιασάρικης θεματικής, που είναι όμως χαρακτηριστικά εύκολο να μαντέψεις από την πρώτη κιόλας πράξη την τελική κατάληξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου