Ένα από τα χαρακτηριστικότερα franchises της προηγούμενης δεκαετίας φτάνει αισίως στο τελευταίο του κεφάλαιο, το οποίο η παραγωγός εταιρεία σε συνεργασία με τη δημιουργική ομάδα αποφάσισαν να χωρίσουν σε δύο μέρη, με το πρώτο να κάνει την έξοδό του στις αίθουσες σήμερα και το δεύτερο τον προσεχή Ιούλιο.
Στο νέο αυτό κεφάλαιο ο Harry, ο Ron και η Hermione βρίσκονται πλέον στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Έχει έρθει ο καιρός να αφήσουν τον μαγικό κόσμο του Hogwarts και να περάσουν στον εχθρικό και γεμάτο ευθύνες πραγματικό κόσμο. Τα σκοτεινά χρώματα και η βαριά ατμόσφαιρα αντανακλούν το μεταβατικό στάδιο που διάγουν. Με το θάνατο του Dumbledore, μιας πατρικής φιγούρας που λειτουργούσε ως κλοιός προστασίας, οι ήρωες μας πρέπει να αντιμετωπίσουν τον Voldemort δίχως την στήριξη κανενός, στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Πρέπει να βρουν και να καταστρέψουν τους εναπομείναντες Πεμπτουσιωτές, ενώ παράλληλα πληροφορούνται για την ύπαρξη τριών μαγικών αντικειμένων που αν ο Voldemort εντοπίσει πρώτος, θα καταστεί ανίκητος - πρόκειται για τους Κλήρους του Θανάτου, που είναι και το mcguffin της υπόθεσης. Το σημαντικό αυτό στοιχείο της πλοκής εισάγεται στο φιλμ κατά το τελευταίο τέταρτο, γεγονός που μας δίνει την αφορμή για να διατυπώσουμε τη βασική μας ένσταση.
Ποιος ο λόγος να χωρίσουμε το τελευταίο κεφάλαιο της saga σε δύο μέρη, όταν το πρώτο μέρος λειτουργεί απλώς σαν μια τεράστια εισαγωγή για το δεύτερο; Η βασική πλοκή αναπτύσσεται με αργούς ρυθμούς και καταλαμβάνει ένα μικρό κομμάτι της ταινίας, με το μεγαλύτερο να αποτελείται από μια σειρά από παράταιρες υποπλοκές, που θα είχαν λόγο ύπαρξης μόνο εάν βρισκόμασταν ακόμα στη διαδικασία της γνωριμίας με το σύμπαν που εξελίσσεται η υπόθεση. Εδώ ,νομίζουμε, είναι η κατάλληλη στιγμή για να θυμίσουμε ότι το «Harry Potter and the Deathly Hallows» είναι η έβδομη ταινία της σειράς...
Μπορεί το «Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 1» να φαντάζει σαν μακροσκελές... προκαταρτικό, διαθέτει όμως μερικές εξαιρετικές σεκάνς, που αποζημιώνουν τόσο το μέσο θεατή όσο και τον σκληροπυρηνικό φαν, όπως η νυχτερινή καταδίωξη στην αρχή, η αλά mission impossible είσοδος στα άδυτα του οργουελικά οργανωμένου Υπουργείου Μαγείας και βέβαια η animated εξιστόρηση του μύθου των Κλήρων του Θανάτου - μια πραγματικά αριστουργηματική σεκάνς, η κορυφαία όχι μόνο του φιλμ αλλά πιθανότατα και ολόκληρης της εποποιίας.
Οι πλανοθετικές ικανότητες του David Yates πλέον δε μας προξενούν έκπληξη, αλλά απλώς επιβεβαιώνουν τις αρχικές εντυπώσεις μας, καθώς από το «Harry Potter and the Order of Phoenix» είχαμε διακρίνει έναν εφευρετικό δημιουργό, που προσέχει το κάδρο του μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας κι επιλέγει ευρηματικές γωνίες λήψης, ενώ ταινία με την ταινία δείχνει να τελειοποιεί την τέχνη του. Κατορθώνει δε συχνά να δώσει στα δρώμενα εσωτερικότητα σπάνια για τα δεδομένα μιας πολυδάπανης υπερπαραγωγής. Δεν φτάνει βέβαια στο σημείο της αφηγηματικής καινοτομίας, όπως ο Christopher Nolan του «Inception», ούτε παράγει κάτι ριζοσπαστικό, ξανά όπως ο Christopher Nolan του «Inception», ωστόσο έχει βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στον καλλιτεχνικό επαναπροσδιορισμό του blockbuster, κίνημα που έχει σαν πρωτεργάτη του τον... μαντέψτε ποιόν!
Τα τελευταία χρόνια μια σειρά προικισμένων δημιουργών (όπως ο προαναφερθείς Christopher Nolan, o Paul Greengrass, ο Ang Lee του «Hulk» και ο Zack Snyder- κι ας έχει ουκ ολίγους πολέμιους-) επιχειρούν να διαβάσουν το blockbuster με auteur όρους, παίζοντας με τις αφηγηματικές τεχνικές και προσεγγίζοντας το υλικό τους με τρόπο που παρεκκλίνει αισθητά από την παραδοσιακή, ασφαλή οδό. Το κοινό δείχνει να αγκαλιάζει αυτό το νέο, πιο εγκεφαλικό είδος blockbuster, οι παραγωγοί ενθουσιασμένοι από τα εισπρακτικά αποτελέσματα δείχνουν πρόθυμοι να αναθέσουν τις υπερπαραγωγές τους στα χέρια δημιουργών που προτίθενται να ρισκάρουν και αν η τάση αυτή συνεχιστεί, δεν είναι μακριά η ώρα που η καρδιά του αμερικανικού σινεμά δε θα χτυπά στην ανεξάρτητη σκηνή, αλλά στα υποτιμητικά αποκαλούμενα από τους εγχώριους ελιτιστές 'στουντιακά σκευάσματα'.
Κλείνουμε την παρένθεση που ανοίξαμε και επιστρέφουμε στους 'Κλήρους του Θανάτου'. H πρωταγωνιστική τριπλέτα, που έχει μεγαλώσει στα πλατό του Harry Potter, καλείται εδώ να σηκώσει το φιλμ στις πλάτες της, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του δεν έχει την βοήθεια της... μεικτής Βρετανίας, που παραδοσιακά πλαισιώνει το cast των ταινιών της σειράς. Tα παιδιά έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο, ωστόσο ακόμα δεν έχουν αποκτήσει το χάρισμα της μαγνητικής επιρροής, που διαθέτουν οι βετεράνοι ομόλογοί τους. Στις λιγοστές σκηνές που μοιράζονται με κάποιον από τους τελευταίους, μοιραία χάνουν το παιχνίδι των εντυπώσεων. Από τις νέες προσθήκες στο καστ αξίζει να αναφέρουμε τον Peter Mullan, που στην ολιγόλεπτη εμφάνισή του πλάθει τον πιο απειλητικό κακό της σειράς. Σου δίνει την αίσθηση ότι αν τον συναντούσες τον δρόμο και έκανες το λάθος να τον κοιτάξεις στα μάτια, θα ξεβίδωνε το κεφάλι σου με τους αντίχειρές του και μετά θα έκλεβε το πορτοφόλι σου, για να μάθει που μένεις και να περιποιηθεί και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Totally badass!
Το «Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 1» είναι μια προσεγμένη κινηματογραφική δουλειά με ενδιαφέροντα στοιχεία, πιστή στην δημιουργική κατεύθυνση που έχει δώσει ο Yates από τη στιγμή που ανέλαβε το franchise. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορεί να σταθεί μόνο του. Για να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το όραμα του Yates, πρέπει να δούμε το δεύτερο μέρος και να αντιμετωπίσουμε τις δύο ταινίες σαν μία. Μέχρι να έρθει όμως αυτή η ώρα όσο καλοφτιαγμένο κι αν είναι το πρώτο μέρος δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι: ένα φιλμικό teaser για το επικό part 2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου